Αυτη δεν είναι δική της γκρίνια, είναι πελάτη της... Αλλά βρίσκεται υποχρεωμένη (με μικρά χάχανα, σαν γνωστό χάχανο που είναι) να το καταγράψει... Σα μικρό ανεκδοτάκι, αλλά υπέρ του δεοντος αληθινό...
Υπάλληλος αεροδρομίου (του παλιού, ξέρετε εκεί στας Γλυφάδας).. Είναι υπέυθυνος συνοδός στα λεωφορεία που σε πήγαιναν από το αεροδρόμιο στο αεροπλάνο... Ξέρετε, από εκείνους τους τύπους που απλά στέκονταν μέσα σε περίπτωση που χρειαστούν...
Ομάδα νεανίδων βγαίνει από την πύλη εξόδου, και πλησιάζουν με ταχύτατους δρασκελισμούς το λεωφορείο. Τους πήρε μόλις 10 λεπτά να διασχίσουν την απόσταση των 8 μέτρων.... Ο νεότερος πρέπει να ήταν γύρω στα 60, αλλά ειλικρινά ήταν πολύ νέος για το συγκεκριμένο γκρουπ. Προορισμός τους οι Άγιοι Τόποι (βοήθεια μας)... Η πλειοψηφία τους 75χρονοι, ή κάπου εκεί. Μέσα στο πλήθος του φαίνεται πως κάπως στέκει ξεχωριστή μια μικροσκοπική λευκομαλλούσα παρουσία. ίσως την ξεχώρισε γιατί τον κοιτούσε. Τον πλησιάζει καθώς το λεωφορείο μουγκρίζει σαν τσαντισμένο προσπαθώντας να ξεκινήσει.. Τα καταφέρνει το λεωφορείο, φτάνει κι εκείνη δίπλα του, και γαντζώνεται από το χερούλι της πόρτας. Με αυλακωμένο πρόσωπο, και μάτια που φαίνονταν περίπου καλυμμένα με λευκή βλέννα, του χαμογελάει. Εγκαταλείπει την ασφάλεια του χερουλιού, και με μία βεβιασμένα γρήγορη κίνηση γραπώνεται από το μπράτσο του. Της χαμογελάει αμήχανα. Του θύμιζε τη γιαγιά του λιγάκι.
-Καλημέρα, θέλετε κάτι? Μπορώ να σας βοηθήσω?
Τον κοιτάει δύσπιστα...
-Βασικά παιδί μου, εμένα μου είπαν στο γκρουπ πως θα πάμε στους Άγιους Τόπους με αεροπλάνο, και όχι με λεωφορείο. Ξέρεις τι έγινε?
Ο αγαπητός πελάτης της εξομολογήθηκε την ιστορία εν διαμέσω ανταλλαγής παραλογισμών που έχουν ακουστεί από πελάτες. Παρ'όλ'αυτά γέλασαν και οι δύο, και εκείνη θυμήθηκε πως κάποιες φορές και οι κοτσάνες μπορεί να είναι χαριτωμένες. Αρκεί να λέγονται με τον σωστό τρόπο.
-Χαμόγελο...-
No comments:
Post a Comment