Πρόσθεση Νο2

• Κεραυνός με τον Ντενζελ Ουάσινγκτον (Τυφώνας)
• Ο εφιάλτης των Χριστουγέννων με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ (Scrooged-Πάρτι φαντασμάτων)

Να υπενθυμίσω πως οι τίτλοι είναι όντως αληθινοί, και μας τα έχουν ζητήσει όντως έτσι

Bullshit repellent... pleaseeeee...

Ετοιμαζοταν αρκετό καιρό για την εκδίκηση. Είχε ακονίσει τα νύχια της, είχε λιμάρει τα δόντια της, είχε γυμνάσει κοιλιακούς, τρικέφαλους, δικέφαλους και λερναίες ύδρες(πολυκέφαλους). Είχε σταθεί στη γωνία, και περίμενε ανυπόμονα την κίνηση του. Τίποτα. Περίμενε λίγο ακόμα. Η έξαρση στην προοπτική της επικείμενης μάχης είχε αρχίσει να ατονεί. Υποψία απογοήτευσης πέρασε από το μυαλό της. Η ώρα περνούσε. Οι ημέρες. Η βδομάδα. Καμία κίνηση. Η απογοήτευση είχε θρονιάσει τον τροφαντό της κώλον μέσα στην καρδιά, στο κεφάλι και στο στομάχι της (είπαμε, είναι μεγάλο κώλον). Τίποτα. Σιωπή. Ακινησία. Και κάποια στιγμή ο σπασμός ένός μυός. Χαμογέλασε. Έφτασε η ώρα.

Ο πελάτης κτύπησε ξανά, και θα μπορέσει να κράξει. Μία εβδομάδα και, πολιτισμένης συμπεριφοράς και απουσίας κοτσάνων, έκαναν τα θεμέλια του βλογιού να τρίζει. Αλλά επανήλθε.

Χθες το μεσημέρι. Βίντεο κλαμπ. Ανοίγει η πόρτα, και το γκλιν γκλον του συναγερμού την τραβάει από τον λήθαργο. Πελάτισσα. Ηλικιωμένη. Σκυφτή λιγάκι. Με χαμόγελο όμως.

-Καλησπέρα σας. (μιλάει στον τοίχο)

Σιωπή. Βλέμμα (με ύφος: κατεψυγμένο μπαρμπούνι διαβάζει το Εκρεμμές του Φουκώ) στρέφεται γύρω γύρω. Θυμήθηκε τα νιάτα των παιδιών της κάτω από την ντισκομπάλα; Κοιτάει δεξιά, πάνω, κάτω, πιο δεξιά. Δεν το βρίσκει.

-Μπορώ να σας βοηθήσω? (ο τοίχος φάνηκε έτοιμος να απαντήσει, η κυρία όμως όχι)

Την αφήνει να ψάξει. Έχει συνηθίσει σε ανίατες περιπτώσεις. Στρέφεται στο D&D Player's Handbook που την απασχολεί το τελευταίο δίωρο(καλύτερα οι δράκοι, παρά οι δράκουλες[παρα 5 style] που αντιμετωπίζει στο μαγαζί), και συνεχίζει τη μελέτη. Σκοπεύει να γίνει κληρικός και να κάνει όχι εκδίωξη νεκρών (γνωστό ξόρκι σημειώνει για εσάς τους αδαείς), αλλά εκδίωξη πελατών. Σιωπή. Το ύφος παραμένει αχανές. Σα να ψάχνει στις πεδιάδες της Σκωτίας το πιο ψηλό χορτάρι σε ακτίνα 5 χλμ. Υπομονή.
Αποφασίζει να μιλήσει.

-Θα μου προτείνετε καμιά ταινία?
-Βεβαίως (απαντάει ευτυχής). Τι είδους ταινία?
-Ο,τι να'ναι. Μια καλή.

Να της δώσει τώρα το "Deep Penetration 6", ή θα παρεξηγηθεί?

-Θέλετε κάτι "ελαφρύ", κωμωδία, περιπετειούλα, κτλπ, ή κάτι κοινωνικό, σοβαρό, κ.ο.κ. ?
-Δεν ξέρω... Θέλω μάλλον κάτι σοβαρό, και όχι Αμερικανιές. Α! Αυτό εδώ που έχετε στην αφίσα? "Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου"? Είναι καλό?

Έχει αντανακλαστικά εκπαιδευμένα. I.Q. υψηλό, πάντα σε εγρήγορση να μαντέψει.

-Ναι, εννοείτε το "Οι άνθρωποι του βασιλιά". Είναι εδώ μπροστά αν θέλετε να διαβάσετε την υπόθεση. Ωραία ταινία, όχι ακριβώς συγκλονιστική, αλλά παίζουν πάρα πολύ ωραία.

Ετοιμάζεται να συνεχίσει πλέκοντας το εγκώμιο του Sean Penn, όταν ακούει

-Οι ηθοποιοί,ε?

{-Όχι κυρία μου, οι ροτόντες στολισμένες με τραπεζομάντηλα από την δεκαετία που είχες ακόμα φαιά ουσία. Τα δέντρα. Τα σκηνικά έδωσαν πρωτοφανείς ερμηνίες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το κομοδίνο στη δεύτερη πράξη. Νομίζω πως η παθητική στοιβαρότητα του απέναντι στην καταστροφή της λογικής με έκανε να κλάψω.}

Τι να πεις.... Τελικά πήρε το Scary Movie 4.

Ό,τι να'ναι!

Λοιπόν, δεν είχε σκοπό να γράψει κάτι σήμερα, γιατί από χθες το πρωί έχει 38-39.5 πυρετό, και δεν πάει στη δουλειά, οπότε θα ήταν άδικο να γκρινιάξει για αυτήν. Παρ' όλ' αυτά, θυμήθηκε έτσι ξαπλωμένη καθώς ήταν τίτλους ταινιών που "διαβρώθηκαν" από το πέρασμα του χρόνου ή πιο απλά από το προσωπικό φιλτράρισμα του κάθε πελάτη, και αποφάσισε να σας παραθέσει κάποιους από αυτούς:

• Δε βλέπω (Σε βλέπω)
• Δυο καπνιστά τσουκάλια (Δυο καπνισμένες κάννες)
• Πράσινες τηγανητες πατάτες (Πράσινες τηγανιτές ντομάτες)
• Κολάντεραλ (Collateral)
• Το σκοτεινό χωράφι (Το σκοτεινό χωριό)
• Ιπτάμενα φιλέτα (Ιπτάμενα στιλέτα)

Απόρησε... Τόσα έχει ακούσει, και τώρα δεν θυμάται τίποτα... Η συνέχεια επί της οθόνης... Ή όταν θυμηθεί τα υπόλοιπα...

Μετά από κορυφαία υπενθύμιση και σημείωση της Mia Wallace (23/03/2007) θέλει να προσθέσει το

• Πράσινο Μήλο (Πράσινο μίλι)

Δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα...

Αυτη δεν είναι δική της γκρίνια, είναι πελάτη της... Αλλά βρίσκεται υποχρεωμένη (με μικρά χάχανα, σαν γνωστό χάχανο που είναι) να το καταγράψει... Σα μικρό ανεκδοτάκι, αλλά υπέρ του δεοντος αληθινό...

Υπάλληλος αεροδρομίου (του παλιού, ξέρετε εκεί στας Γλυφάδας).. Είναι υπέυθυνος συνοδός στα λεωφορεία που σε πήγαιναν από το αεροδρόμιο στο αεροπλάνο... Ξέρετε, από εκείνους τους τύπους που απλά στέκονταν μέσα σε περίπτωση που χρειαστούν...

Ομάδα νεανίδων βγαίνει από την πύλη εξόδου, και πλησιάζουν με ταχύτατους δρασκελισμούς το λεωφορείο. Τους πήρε μόλις 10 λεπτά να διασχίσουν την απόσταση των 8 μέτρων.... Ο νεότερος πρέπει να ήταν γύρω στα 60, αλλά ειλικρινά ήταν πολύ νέος για το συγκεκριμένο γκρουπ. Προορισμός τους οι Άγιοι Τόποι (βοήθεια μας)... Η πλειοψηφία τους 75χρονοι, ή κάπου εκεί. Μέσα στο πλήθος του φαίνεται πως κάπως στέκει ξεχωριστή μια μικροσκοπική λευκομαλλούσα παρουσία. ίσως την ξεχώρισε γιατί τον κοιτούσε. Τον πλησιάζει καθώς το λεωφορείο μουγκρίζει σαν τσαντισμένο προσπαθώντας να ξεκινήσει.. Τα καταφέρνει το λεωφορείο, φτάνει κι εκείνη δίπλα του, και γαντζώνεται από το χερούλι της πόρτας. Με αυλακωμένο πρόσωπο, και μάτια που φαίνονταν περίπου καλυμμένα με λευκή βλέννα, του χαμογελάει. Εγκαταλείπει την ασφάλεια του χερουλιού, και με μία βεβιασμένα γρήγορη κίνηση γραπώνεται από το μπράτσο του. Της χαμογελάει αμήχανα. Του θύμιζε τη γιαγιά του λιγάκι.
-Καλημέρα, θέλετε κάτι? Μπορώ να σας βοηθήσω?
Τον κοιτάει δύσπιστα...
-Βασικά παιδί μου, εμένα μου είπαν στο γκρουπ πως θα πάμε στους Άγιους Τόπους με αεροπλάνο, και όχι με λεωφορείο. Ξέρεις τι έγινε?

Ο αγαπητός πελάτης της εξομολογήθηκε την ιστορία εν διαμέσω ανταλλαγής παραλογισμών που έχουν ακουστεί από πελάτες. Παρ'όλ'αυτά γέλασαν και οι δύο, και εκείνη θυμήθηκε πως κάποιες φορές και οι κοτσάνες μπορεί να είναι χαριτωμένες. Αρκεί να λέγονται με τον σωστό τρόπο.

-Χαμόγελο...-

Στην Κ. την άμοιρη.

Άτιμη δουλειά...
Χάθηκε να είναι μια Ωνάση, μια Κένεντυ, μια Νιάρχου, μια Χίλτον στην τελική?
Χάθηκε όμως, αν και από ότι έμαθε εχθές έχει μεγαλύτερες πιθανότητές από εσάς τους κακομοίρηδες, να κερδίσει το Τζόκερ, το Λόττο, και τέλος πάντων τέτοια μεγάλα στοιχήματα! Και μάλιστα έχει την μαντική/ονειροκριτική υποστήριξη όχι ενός, αλλά δύο μελών γνωστής Νεοηρακλειότικης οικογενείας με κληρονομικό χάρισμα!
Τέλος πάντων, δεν ήρθε εδώ για να πολυλογήσει, αυτό το κάνει στο άλλο βλόγι της (το κανονικό ντε!)!
Ήρθε για να γκρινιάξει για τη δουλειά της...
Είναι μία πτωχή πλήν τίμια γραφίστρια, η οποία εργάζεται ως υπάλληλος video club. Η οποία από τα 18 της εργάζεται (ως πτωχη πλην τίμια που είναι) με ιδρώτα, κόπο και ακόμα περισσότερο ιδρώτα. Και πάντα δούλευε με κόσμο (αλλά έκανε τακτικά μπάνιο ιδίως το καλοκαίρι, γιατί με τόσο ιδρώτα, κόπο, και ακόμα περισσότερο ιδρώτα, καταλαβαίνετε...). Ταμείο, καφετέρεια, πιτσαρία, διανομή φυλλαδιών, επαγγελματική πώληση ημερολογίων για "την πενταήμερη", πωλήτρια, τηλεφωνήτρια, ό,τι θες. Μόνο κονσομασιόν δεν έχει κάνει(όχι ότι θα έπιανε, γιατί απέχει τρελά από την Μπελούτσι, αλλά λέμε τώρα). Έχει δουλεψει κάτω από βλακώδεις συνθήκες. Της την έχουν πέσει πελάτες, την έχουν στριμώξει με πρόστυχες σεξουαλικές και αρκετά γλιτσερές διαθέσεις σε τουαλέτες καταστημάτων, την έχουν βρίσει, την έχουν μουντζώσει (κάτι που την διασκέδασε πάρα πολύ, γιατί μόλις είχε πάρει το δίπλωμα οδήγησης, και το βρήκε συμβολικό να την μουντζώνουν μέσα σε γραφείο), της έχουν στείλει λουλούδια, της έχουν φέρει depon γιατί δεν φαινόταν καλά,την έχουν καταραστεί, της έχουν κάνει σχεδόν τα πάντα....

Ήρθε όμως η ώρα της εκδίκησης. Ήρθε η ώρα να πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ήρθε η ώρα να σταθεί στο ύψος της και να βρωντοφωνάξει πως ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ (εξαιρείται αυτός που έστειλε τα λουλούδια, θέλει να σημειώσει με μεταμέλεια..)! Σιχαίνεται τον κόσμο που μπαίνει στο μαγαζί και δε λέει καλημέρα, καλησπέρα, ουγκ, άει γαμήσου στην τελική, ή οτιδήποτε άλλο. Σιχαίνεται αυτούς που μπαίνουν με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα, δεν της ρίχνουν δεύτερη ματιά και απλά της πετάνε 1 ευρώ και ογδόντα λεπτά σε ψιλά πάνω στον πάγκο. Σιχαίνεται αυτούς που έχουν την απαίτηση να είναι χαμογελαστή, και να μην τους επιπλήξει για το dvd που γύρισε πίσω με μαρμελάδες επάνω του, λες και βαρέθηκε και αποφάσισε αντί για dvd, να γίνει γάλλος ευγενής που παίρνει κρουασάν με μαρμελάδα στο πρωινό του. Αλλά τώρα... τώρα έχει βλόγι.... Τώρα είναι οπλισμένη...

Μου χα χα χαααα.....(βαθύς, παρατεταμένος, σατανικός γέλωτας...)

Μου χα χα χαααα.....(βαθύς, παρατεταμένος, σατανικός γέλωτας...)

Και ναι λοιπόν... Θα πει τον πόνο της, θα κράξει, θα παραπονεθεί, θα κράξει, θα γκρινιάξει, αλλά κάτα κύριο λόγο θα κράξει.
Έχει ένα όνειρο ... πως το βλόγι αυτό θα γίνει η απαρχή της πτώσης του κατεστημένου.
Έχει ένα όνειρο ... πώς τα πόδια θα χτυπήσουν το κεφάλι!
Έχει ένα όνειρο ... πως θα ξημερώσει με την βοήθεια της μια μέρα στην οποία ο υπάλληλος super market, θα μπορεί να πάρει μια τσιπούρα, να την χώσει στα απόκρυφα(ξέρετε, εκεί που δεν το βλέπει ο ήλιος, μόνο ο πρωκτολόγος) του πελάτη που του την έσπασε, και δεν θα μπορεί κανείς να του πει τίποτα.
Έχει ένα όνειρο ... κατά το οποίο πέρασε από μια σωλήνα στης πλ.Αμερικής και έφτασε στο αεροδρόμιο χωρίς να συναντήσει καθόλου κίνηση. (?!?!?!?!)
Αυτά για απόψε. Σας ευχαριστεί για την υπομονή σας... Καλη νύχτα σας!